Του χειμώνα ψίθυροι

Ιστορίες του χειμώνα: παγερές, κρυστάλλινες, σε κόσμους γνώριμους και ξένους, με άρωμα Χριστουγέννων ή μη, με τέλος ευτυχισμένο ή και όχι. Ιστορίες του χωριού και της πόλης, ιστορίες από το τώρα κι από μια φορά κι έναν καιρό. Τις ιστορίες αυτές τις ενώνει το χιόνι και η φωτιά που τριζοβολάει ενάντια στο κρύο. Ποιος λέει και ποιος ακούει; Οι φωνές είναι πολλές, κι η φωνή που τις αγκαλιάζει φιλόξενα ακατάδεκτη: Οι ιστορίες στους κόσμους όλους είναι τόσες κι άλλες τόσες όσα τα στόματα που μιλούν και βουβαίνονται, που υπόσχονται και προδίδουν, που αγαπούν και φτύνουνε φαρμάκι. Όλες τις ξέρω, μα από μένα δεν θα τις ακούσεις, διότι εγώ ιστορίες δεν λέω – εξόν από τη δική μου. Είμαι η σκιά κάτω από τα νερά, είμαι ο βράχος που ‘χει σχήμα ανθρώπινο, είμαι το βροντερό γέλιο του αέρα – κι είναι το φως της λάμπας μου π’ ακολουθείς και χάνεσαι στο δάσος, μ’ αντί να βρεθείς σε κίνδυνο σε οδηγεί σ’ απάγκιο, ως να χαράξει το έλεος της μέρας. Σαν βρεθείς εδώ, άπλωσε τα χέρια σου στα ράφια μου, χάιδεψε με τα δάχτυλά σου τις σελίδες, με τα μάτια σου τις λέξεις. Είτε κλάψεις, είτε γελάσεις, όποιος, όποια και ό,τι κι αν είσαι, θα φύγεις με πλούτο μεγαλύτερο απ’ όταν ήρθες, ακόμη κι αν είναι οι τσέπες σου αδειανές.