Ο λύκος της θάλασσας

Θα ξαμολούσε στη Μεσόγειο τον “Λύκο της θάλασσας”.

“Τώρα είστε ελεύθεροι””, είπε ο Ζήνωνας, “όσο ελεύθερος είναι κανείς στα δεσμά της νύχτας”.

“Η θάλασσα είναι μεγάλη” σφύριξε ο Σελίμ Μπέης μέσα από τους κυνόδοντές του. Άστραφταν τρομεροί ενάντια στο σκούρο του δέρμα.

Ο Ζήνωνας πρόσεξε πόσο είχε χαθεί η δουλικότητα από το βλέμμα τους. Ένα καράβι από τρόμους ήταν τώρα και αλίμονο στους πρώτους που θα έπεφταν στα δόντια τους. [Απόσπασμα από το “Στάχτη στα Μάρμαρα”]

1827. Η Πελοπόννησος φλέγεται. Ο Ιμπραήμ Πασάς έχει βαλθεί να ισοπεδώσει εκδικητικά τον Μοριά. Η επανάσταση των Ελλήνων σβήνει, και η μοίρα αναμένει τον ρόλο της στο Ναυαρίνο. Στα παρασκήνια του αγώνα παραμονεύει ο Λύκος της θάλασσας, μια τούρκικη κορβέτα, που το καταραμένο της πλήρωμα δεν ενδιαφέρεται για στρατόπεδα και μπαϊράκια, παρά μόνο για τη δίψα του για αίμα. Στη μανία τους, Έλληνες και Τούρκοι είναι θήραμα. Ο Μουχράμ Μπέης έχει ορκιστεί να εξοντώσει τα βαμπίρ, και έχει το κατάλληλο δόλωμα: τη Λένη, την Ελληνίδα σκλάβα που ο βρικόλακας καπετάνιος ποθεί για σύντροφο.